ماهنامه «نماینده»؛ اسماعیل کوثری*/ پس از تأسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸، ابتدا سازمان بسیج مستضعفین در سال ۱۳۵۹ در آن ادغام شد و کمتر از دو سال بعد، اساسنامه سپاه به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. زمانی که مقرر شد قانون اساسی نوشته شود، سپاه پاسدارن به‌عنوان جزئی از اصل نیروهای مسلح، ذکر شد با این موضوع تعدادی از نمایندگان مجلس مخالف بودند. برخی از این مخالفان اعتقاد داشتند که باید گارد ملی تأسیس شود که زیر نظر رئیس‌جمهور باشد، ولی اکثراً بر این عقیده بودند که باید یک نیروی مردمیِ اعتقادی تشکیل گردد که معتقد به انقلاب باشد به نام سپاه پاسداران که زیر نظر رهبری با عنوان فرمانده کل قوا، عمل کند. در آن زمان گروهی که بیشتر تفکر وابسته به غرب و لیبرالی داشتند، با این مسئله از ابتدا مخالفت می‌کردند و هنوز هم مخالف هستند. ولی آن زمان چون حضرت امام(ره) بر این موضوع تأکید داشتند با اکثریت آرا، سپاه پاسداران به‌عنوان یک نیروی انقلابی، تشکیل شد.
آن زمان حضرت امام(ره) و آیت الله خامنه‌ای که رئیس‌جمهور بودند، اعتقاد داشتند این انقلاب باید به دست مردم حفظ شود و تداوم پیدا کند. البته درحال حاضر هم تأکید مقام معظم رهبری بر همین موضوع است. بنابراین از آن زمان ارتش به‌عنوان یک نیروی نظامی جایگاه خود را داشت و همچنان هم همین طور است و مأموریت آن هم از ابتدا تا به امروز مشخص بوده و هست؛ ولی سپاه پاسداران در اصل به‌عنوان حافظ دستاوردهای انقلاب اسلامی در قانون اساسی تصویب شد و نقش خود را به خوبی ایفا کرد.
در آن زمان در مجلس شورای اسلامی برای دفاع مقدس بودجه خاصی تعریف نشد و حداکثر بودجه‌ای که برای جنگ در نظر گرفتند، ۲۰ درصد بود. درصورتی‌که معمولاً همه چیز تحت تأثیر جنگ و دفاع باید قرار می‌گرفت. نکته مهم این است که در ۸ سال دفاع مقدس، جنگ در کشور ما و تقابل آن با دشمن بیشتر به صورت مردمی اداره شد و مردم به لطف خدا اجازه ندادند یک وجب از خاک کشور در اختیار دشمن قرار گیرد. همه در جریان بودند که بودجه کافی در اختیار نیست به همین دلیل بیشتر کمک‌ها توسط مردم صورت می‌گرفت. به‌عنوان مثال شهیدی داشتیم که چون سن کمی داشت در شناسنامه خود دست برده بود تا به لحاظ سنی مشکلی برای حضور در جنگ نداشته باشد و زمانی هم که شهید شد، در وصیت‌نامه خود خطاب به پدرش نوشته بود: «به‌نام من یک حسینیه در دوکوهه بسازید.» یا کمک‌های مردمی که از طرف مردم به صورت نقدی و غیر نقدی شامل رزمندگان می‌شد.
در سال ۶۵ و ۶۶ صادرات نفت بسیار بسیار کم شد و قیمت نفت هم بسیار کم بود و لذا درآمدی نبود ولی اینکه بخواهیم بگوییم دولت کمک قابل توجهی به جنگ کرد، خیر این‌طور نبود. این عدد و رقم در سازمان برنامه و بودجه مشخص است. آن زمان ما به‌عنوان مسئولین جنگ به دولت انتقاد داشتیم که چرا دولت در صحنه حضور ندارد، در صورتی که در کشور عراق صدام حسین تمام وزارتخانه‌های خود را به‌کار گرفته است.
*نماینده مجالس هشتم و نهم در مجلس شورای اسلامی