هفته نامه «نماینده»؛ سید کمال الدین سجادی*/ ۲۹ اردیبهشت ماه سال آینده انتخابات ریاست‌جمهوری و شوراهای شهر و روستا همزمان برگزار می‌شود، با توجه به اینکه احزاب و تشکل‌های سیاسی در انتخابات فعال ظاهر خواهند شد باید به دورنمایی از تحرکات احزاب در اردوگاه اصول‌گرایان، اصلاح‌طلبان و حامیان دولت (اعتدال) در عرصة سیاسی پرداخت.
اصول‌گرایان: اصول‌گرایان از انتخابات دورة گذشتة ریاست‌جمهوری و مجلس دهم درس‌های بزرگی گرفته‌اند، هر وقت که اصول‌گرایان با یکدیگر ائتلاف کرده‌اند به موفقیت رسیده‌اند و دلیل شکست اصول‌گرایان عدم ایجاد ائتلاف در انتخابات گذشته بوده است. در سال آینده ما شاهد برگزاری دو انتخابات ریاست‌جمهوری و شوراها هستیم و معتقدیم اصول‌گرایان باید در هر دو انتخابات به ائتلاف دست یابند.
چرا در انتخابات شوراها بر ارائة لیست واحد تأکید می‌شود؟
اولاً: به‌اعتقاد نگارنده، اصول‌گرایان باید در شوراها از ائتلاف واحد حمایت کنند تا فهرست واحد آنها در مقابل سازمان‌های رأی اصلاح‌طلبان پیروز شود؛ ازاین‌رو فهرست اصول‌گرایان در تهران و ۵ کلان‌شهر به صورت واحد ارائه خواهد شد، بنابراین فهرست اصول‌گرایان در تهران ۲۱ نفر ارائه می‌شود.
ثانیاً: باید توجه داشته باشیم در کلان‌شهرها مردم به فهرست‌های انتخاباتی رأی می‌دهند، براین اساس ائتلاف اصول‌گرایان و دستیابی به فهرست واحد در انتخابات شوراها به‌خصوص شورای شهر تهران نیز باید مورد توجه قرار گیرد.
در مورد انتخابات ریاست‌جمهوری نیز ائتلاف باید به‌صورت شدیدتر دنبال و پیگیری شود، ما تجربة انتخابات سال ۹۲ را پیش‌رو داریم و با توجه به این تجربه اصول‌گرایان باید نسبت به یک گزینه به اجماع برسند تا رأی اصول‌گرایان تجمیع و نه پراکنده شود.
براین اساس پیشنهاد ما این بوده است که در انتخابات، اصول‌گرایان وحدت و ائتلاف داشته باشند و همواره ثابت شده است که اگر اصول‌گرایان وحدت داشته باشند، نتیجه خوب خواهد بود و هر وقت اسامی در لیست‌های متعدد ارائه شد، نتیجة خوبی به دست نیامد.
اصلاح‌طلبان و حامیان دولت- در فضای انتخاباتی، تخریب اصول‌گرایان یک هدف مشترک شده است، درحالی‌که اختلافات بین خودشان موج می‌زند و به‌خاطر همین هدف مشترک است که با هم همکاری می‌کنند، شاهد این مدعا هم سخنان «محمدرضا تاجیک» است که این اختلافات را علنی مطرح کرد.
وی پیش از این در گفت‌وگویی نقشة اصلاح‌طلبان و اعتدال را ترسیم کرد و تأکید دارد که اصلاح‌طلبان نگاه ابزاری به اعتدال‌گرایان دارند کما اینکه همین نگاه را هم اعتدال گرایان به جریان اصلاحات دارد. حتی این چهرة اصلاح‌طلب موضع دیگری ارائه کرد و گفت: «اگر بخواهم عریان‌تر بگویم خیلی جاها بین جریان کارگزاران و جریان اصلاح‌طلبی جغرافیای متمایز وسیعی وجود دارد و در جاهای مختلف خود را نشان می‌دهد.»
اختلاف‌افکنی از سوی اصلاح‌طلبان در اردوگاه اصول‌گرایان درحالی دنبال می‌شود که نمی‌توان وضعیت اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان را در یک ظرف قرار داد چراکه معیارهای اصول‌گرایان کاملاً مشخص است. در این راستا می‌توان از اعتقاد به گفتمان انقلاب اسلامی، اصل ولایت فقیه و بایدونبایدهای اصول‌گرایان نام برد اما در بین اصلاح‌طلبان طیف‌های وسیعی وجود دارند و هنوز تعریف یکسانی هم از اصلاحات ارائه نشده است.
آنچه مسلم است، نقش‌آفرینی اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان در عرصة سیاسی کشور است؛ «اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان محکمات انقلاب مانند قانون اساسی و گفتمان انقلاب را قبول دارند و داخل نظام هستند. بنابراین می‌توانند براساس حقوقی که دارند، فعالیت کنند.» اما فتنه‌گران در این دایره بازتعریف نمی‌شوند بنابراین شاهد و ناظر بودیم بخشی از جریان اصلاحات که با فتنه همراهی کرده بود، به حاشیه رانده شدند.
اخیراً هم شاهد نامه‌نگاری تعدادی از نیروهای اپوزیسیون به «ترامپ» رئیس‌جمهور منتخب آمریکا بودیم، آنها در نامه‌ای خواستار تشدید تحریم‌ها علیه ایران اسلامی شدند. جریان اصلاح‌طلب در داخل کشور با ادعای اینکه اگر علیه آنها موضع‌گیری کنیم، آنها را بزرگ و مطرح کرده‌ایم، تا کنون واکنش رسمی به این حرکت خائنانه انجام نداده‌اند، اما باید در پاسخ به آنان گفت، در شرایط رسانه‌ای موجود که کوچکترین خبر هم به سرعت منتشر می‌شود، خائنین خود را مطرح کرده‌اند، بر همین اساس باید برای توجیه عدم موضع‌گیری خود به فکر مطلب دیگری باشند.
اصلاح‌طلبان که از دولت حمایت می‌کنند پیش‌روی خود «برجام» را دارند، آنها با برجامی که تقریباً به‌گفتة خود مسئولان دولت دستاوردی برای مردم نداشت سعی کردند با بزرگنمائی آن در انتخابات مجلس، تعداد زیادی از کرسی‌ها را تصاحب کنند، اگر چه در تهران موفق شدند اما در سایر نقاط کشور نتیجه‌ای که آنها می‌خواستند، رقم نخورد. با توجه به برگزاری انتخابات سال آینده هم اکنون باز بحث همراهی با دولت را علی‌رغم اختلافات عمیقی که بین آنها وجود دارد، مطرح می‌کنند.
*فعال سیاسی