«نماینده»؛ امیرابراهیم رسولی/* در سال پایانی شورای شهر چهارم بار دیگر مهندس «مهدی چمران» با رأی اکثریت اعضای شورا به عنوان رئیس، برگزیده شد. انتخاب چمران شاید حساس‌ترین انتخاب در سال‌های اخیر شورا باشد. اصلاح‌طلبان که در انتخابات مجلس دهم تنها در تهران به توفیق دست یافتند و از تصاحب مجلس ناکام ماندند، سعی کردند تا با پیروزی در انتخابات شورای شهر مقدمه‌ای برای انتخابات سال بعد را آغاز کنند تا جایی که یکی از سران فتنه نیز تلاش‌های خود را برای فشار به برخی اعضای شورای شهر وارد می‌کرد تا تحت تأثیر وی به سمت اصلاح‌طلبان گرایش پیدا کنند. از دعوت به صبحانه و شام به همراه خانواده تا برگزاری نشست و فضاهای رسانه‌ای از جمله اقدامات این فتنه‌گر و دارودسته‌اش برای تصاحب هیئت رئیسة شورا بود.
حال باید در بررسی اوضاع و احوال این دوره به عوامل ناکامی‌شان در زیر اشاره کرد:
الف) سیاسی نبودن شورا
گرچه اصلاح‌طلبان و سران آنها تجربة شورای شهر اول را داشته اما باز هم سعی کردند فضا را سیاسی کنند و حتی از دوستان مجلس خود نیز کمک بگیرند اما فقدان تحلیل درست از فضای شورای شهر باعث ناکامی آنان شد. به‌واقع شورای شهر پس از دوره‌ای که جنجال و هیاهو در آن نبود، به فضایی اجتماعی تبدیل شده و اعضا کمتر اسیر فضاهای سیاسی می‌شوند لذا برگزاری جلسات و لحظه‌هایی بیرون شورا و سفرهای رنگین و وسوسه‌انگیز نتوانست اعضا را تحت تأثیر قرار دهد و اصلاحات به نتیجة دلخواه دست نیافت و با شکستی قاطع تجربه‌ای دیگر در این عرصه را تکرار کرد.
ب) توهین به ورزشکاران شورا
یکی از عواملی که می‌توان در شکست اصلاح‌طلبان برشمرد، نادیده گرفتن حق رأی ورزشکاران و شخصیت آنان بود. ظاهراً نگاه ابزاری به این قشر در شورا در این دوره کار دست اصلاح‌طلبان داد و توهین به نحوة رأی این عزیزان در مقابل احترامی که اصول‌گرایان و شخص مهندس چمران برای ورزشکاران قائل بوده و هست، تمایل این قشر شورا را به اصول‌گرایی و ریاست چمران سوق داد.
ج) هوچی‌گری و هیاهوی رسانه‌ای
اصلاح‌طلبان در انتخابات هیئت‌رئیسه سعی کردند با ایجاد فضای جنجال، هیاهو و تخریب نسبت به حریف اصول‌گرای خود آن هم در فضای رسانه‌ای (به‌خصوص فضای مجازی) و کانال‌ها به عملیات روانی پرداخته و پیروز شوند گویی اینکه فراموش کردند زمین بازی اغفال مردم نیست بلکه باید اعضا رأی دهند و افراد را انتخاب کنند. اشتباه استراتژیک آنان از این جهت بود که فکر کردند همانند انتخابات مجلس در تهران می‌توانند با فضاسازی رسانه‌ای و تحریک مردم به رأی دلخواه دست یابند در حالی که زمین این بازی داخل شورا بود و اعضا نیز توجهی به فضای مجازی و رسانه‌ای ندارند بلکه آنچه می‌بینند و لمس می‌کنند را انتخاب خواهند کرد.
د) آرامش رقیب
در مقابل فعالیت‌های خاص جریان اصلاحات اما اصول‌گرایان با آرامشی خاص کار را دنبال کردند و در مدت یک ماه اخیری که فضای انتخاباتی و البته پوچی حاکم بود، نه تنها اسیر این فضا نشدند بلکه به فعالیت‌های جاری خود در شورا مشغول بودند و از هرگونه حاشیه‌سازی پرهیز کردند. نگاهی به اخبار فعالیت‌های اعضا از جمله سروی، پیرهادی و... نشان آن است که کار، اولویت اول آنان بوده است. سرکشی به محله‌های خرد و کلان، دیدارهای مردمی، برطرف کردن مشکلات شهری و انعکاس آن به مسئولان اجرایی، عمده اخبار مربوط به این طیف از شورا بود. همچنین روحیة تعامل با همة اعضای شورا و پرهیز از مجادله و حفظ روحیة دوستی و صمیمیت از جمله اقدامات آرامش بخش اصول‌گرایان شورا در این ایام بود.
مدیریت چمران ممکن است خالی از اشکال نباشد اما هرچه بوده هست شامل عقلانیت، تدبیر و آرامش بوده و فضای شورا را به جای بردن به سمت هیاهو و جنجال و سیاسی‌کاری به فضایی کارشناسی و تخصصی که در آن گفت‌وگو و بحث و تبادل نظر در آن حکم‌فرماست، تبدیل کرده است و این همان چیزی است که رقیب سیاسی او نیز در شورا بدان معترف است. شورای شهر تهران و فضای خدمت رسانی به مردم می‌تواند الگوی اصول‌گرایان باشد تا با ارائة نحوة مدیریت خود، راه را برای آینده روشن کنند.