«نماینده» ؛ امیرابراهیم رسولی/ این روزها استفاده از واژة «تندرو» در ادبیات سیاسی کشور به یک برچسب جذاب سیاسی تبدیل شده است. از بعضی مسئولین بلند پایه تا برخی سیاسیون حزبی و جریانی در سخنرانی‌ها، مقالات و مصاحبه‌های خود چنان از این لفظ استفاده می‌کنند که گویی متهمی را دستگیر کرده‌اند و حال او را باید محاکمه کنند. گرچه تندروی و کندروی در اندیشة دینی و انقلابی ما محکوم است اما به نظر می‌رسد «تندروی» امروز بیش از آنکه مفهوم واقعی خود را داشته باشد، همان برچسب جذاب سیاسی شده که با آن عده‌ای را تخریب کنند تا به اهداف سیاسی و جریانی خود برسند. به نوعی به نظر می‌رسد برخی هر که را منتقد خود و سدی در برابر منافع سیاسی جریان و باند خود می‌بینند، با زدن برچسب تندرو به وی، میدان را برای دوستان خود خالی می‌کنند تا حریف را منزوی و چهره‌ای منفور از وی بسازند.
جالب است عده‌ای نیز بنا به عادت رایج سیاسی جوگرفتگی در کشور، در بازی سیاسی بعضی دیگر قرار می‌گیرند و دوستان خود را تندرو خطاب می‌کنند!! گویی این جوگرفتگی چشم و گوش آنان را سد می‌کند و دقت نمی‌کنند که در بازی الفاظ حریف گرفتار شدند و چهرة جریان خودی را مخدوش می‌کنند.
امروز «مد» شده تا بچه‌های انقلابی، مدافعان نظام دلسوزان کشور را تندرو خطاب کنند اما به واقع چه کسانی و در چه لباسی از این فضا سود می‌برند؟
تندروی واقعی کیست؟ برچسب تندروی بر افراد امروز فحش سیاسی است یا وسیله‌ای است برای رسیدن عده‌ای دیگر به اهداف خود؟
در این مجمل شاید نتوان سابقة افراد را در مقایسه با لفظ تندروی در ترازو قرار داد اما به نظر می‌رسد انقلابیون دیروز، آنان که در دهة ۶۰ سخنرانی‌های آتشین داشتند، رفتار بعضاً خشونت‌آمیزشان آن هنگام که در مسئولیت‌های مختلف بودند، قابل فراموشی نیست، پوست انداخته و نان را به نرخ روز می‌خورند. روشنفکرمآب شده‌اند و با شعارهای قشنگ و جذاب، مدافعان امروز ارزش‌ها و اصول را «تندرو» خطاب می‌کنند تا در دهة ۹۰ با ژستی اینگونه فاتح میدان سیاست باشند.
چه شده امروز نیروهای ارزشی و حزب‌الهی را تندرو خطاب می‌کنند؟ قرار است بازچه گفتمانی تولید شود و بعضی بر آن سوار شده و منافع ملت را چپاول کنند.
به نظر می‌رسد حداقل هوش سیاسی نیروهای دلسوز انقلاب در چنین مقطعی باید بیش از پیش فعال شود تا حداقل جریان‌ها و افراد خودی جوگیر نشده و دوستان خود را تندرو نخوانند و بدانند که امروز برچسب تندروی حربه‌ای است برای از میدان راندن جریانی و فضاسازی رسانه‌ای برای رسیدن جریانی دیگر به اهداف خویش.
بعضی کاسبند، کاسبی‌شان اقتضا کند از همه تندروتر می‌شوند حال آنکه در دهه‌‌های ۶۰ خود پرچم‌دار تندروی بودند و امروز جوانان انقلابی و جریان‌های ارزشی را تندرو خطاب می‌کنند. تا پیروز میدان‌های سیاسی باشند.
در کمتر از ۲ماه به انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، تلاش رسانه‌های اصلاح‌طلب در تخریب نیروهای اصول‌گرا و اختلاف‌افکنی است. یکی از راه‌های تخریب نیز واژه‌سازی است. جدایی نیروهای اصول‌گرا با القاي الفاظی چون تندرو، معتدل و چسباندن آن به جریان اصول‌گرا تماماً با هدف پاره پاره کردن جریان انقلابی و دلسوز کشور صورت می‌گیرد. در این فضا عده‌ای اصول‌گرای معتدل می‌شوند و عده‌ای اصول‌گرای تندرو تا در میان آب گل‌آلود برخی ماهی خود بگیرند و با ورود به مجلس، خود را برندة بازی سیاست بدانند. حال آنکه تندروتر از مجلس ششم وجود نداشت. مجلسی که در لباس قانون بی‌قانونی می‌کرد و امروز همان بازیگران تندرو لباس دیگر پوشیده‌اند و دیگران را متهم به تندروی می‌کنند.