به گزارش «نماینده»، این محققان، دو پژوهش ۱۲ هفته‌ای را بر روی بزرگسالان و کودکان انجام دادند که طولانی‌ترین آزمایش انجام شده تاکنون در زمینه لوزالمعده مصنوعی است.
مهمتر اینکه، این آزمایش‌ها همگی تحت نظارت شرایط واقعی انجام شدند.
به گفته آرون کووالسکی، نائب رئیس بخش تحقیقات بنیاد JDRF و از حامیان این پژوهش، نتایج جدید نشان داده که این لوزالمعده مصنوعی واقعا کاربردی بوده و نه تنها خطرناک نیست، بلکه خطر آن از روشهای مورد استفاده کنونی دیابتی‌ها که بر آن کنترل درستی هم صورت نمیگیرد، کمتر است.
این کارآزمایی‌ها در مجله Medicine و نشست سالانه انجمن اروپایی مطالعات دیابت در استکهلم گزارش شد.
تمام داوطلبان به هر دو حسگر گلوکز و انسولین مجهز شده بودند. آن‌ها گاهی خودشان تصمیم می‌گرفتند که چه زمانی انسولین دریافت کنند. در زمان باقی مانده، برنامه رایانه‌ای به صورت خودکار میزان انسولین مناسب را اندازه‌گیری می‌کرد و هر ۱۲ دقیقه یکبار با کنترل از راه دور به انسولین دستور می‌داد که چه مقدار در بدن آزاد شود.
در پژوهشی بر روی ۳۳ داوطلب بزرگسال، زمانی که کنترل آزادسازی انسولین برعهده نرم‌افزار بود، گلوکوز در ۶۸ درصد موارد در محدوده هدف ۷۰ تا ۱۸۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باقی می‌ماند، در مقابل زمانی که داوطلبان خود کنترل آزادسازی انسولین را در دست داشتند، این میزان ۵۷ درصد بود.
بهبود وضعیت بیشتر در شبها نمود پیدا می‌کرد که طی آن، سطوح انسولین در ۵۹ درصد از مواقع در محدوده طبیعی قرار داشت و در مقابل، ۲۹ درصدی قرار داشتند که از نرم‌افزار استفاده نکرده بودند. شرکت‌کنندگان در پژوهش بزرگسالان در انگلستان، آلمان و اتریش زندگی می کردند.
۲۵ کودک و نوجوان در پژوهشی مشابه که همگی در بریتانیا بودند، فقط از سیستم تجربی در شب و بعد از وعده شام خود استفاده کرده و آن را قبل از صبحانه خاموش می‌کردند. گلوکز در ۶۰ درصد موارد با استفاده از سیستم در محدوده هدف ۷۰ تا ۱۴۵ میلی گرم در دسی‌لیتر باقی می‌ماند و مواقعی که تزریق انسولین به صورت خودکار انجام نمی‌شد، این میزان ۳۴ درصد بود.
به گفته تیم تحقیقاتی به رهبری دکتر هود ثابت از دانشگاه کمبریج، مزایای کنترل سخت گیرانه در شب تا روز بعد به همان روال ادامه پیدا می کرد.
یک فرد بزرگسال به علت رو به اتمام بودن باتری سیستم، دچار افت قند خون یا هیپوگلیسمی شد. یک نوجوان، دو دوره افت قند خون داشت اما لوزالمعده مصنوعی موسوم به «سیستم حلقه بسته» در آن زمان به کار گرفته نشد.
محققان دریافتند که استفاده طولانی از سیستم حلقه بسته در خانه طی یک دوره ۱۲ هفته ای در طول زندگی روزمره و بدون نظارت در بزرگسالان، کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع ۱ امکان پذیر است و بهبود در کنترل قند خون و کاهش بار هیپوگلیسمی را در برداشت.