به گزارش «نماینده»، آیت الله سید محمود طالقانی از جمله بزرگان مبارزه است که از فعالان نهضت ملی شدن نفت بود و در نهضت امام نیز خود را ذیل امام تعریف کرد و برای غلبه بر طاغوت سالها رنج زندان را متحمل شد.

مسجد هدایت در خیابان جمهوری که امام جماعت آن را بر عهده داشت، یکی از کانون های مبارزه بود که برخی از دوستان ما همچون شهید رجایی و شهید اسلامی در آنجا رفت و آمد داشتند. او پس از پیروزی انقلاب هم در احیای سنن الهی کارنامه درخشانی دارد که بارزترین آنها، برگزاری نمازجمعه پس از انقلاب با حکم امام است.

از جمله ویژگی های او تلاش برای جذب حداکثری بود. بر اساس همین خصلت او بود که امام (ره) تریبون نمازجمعه را به او واگذار کرد. این خصلت را در دوره مبارزه هم داشت. اگرچه جزو اصحاب فتوا بود و پیروان مارکسیسم در سازمان منافقین را نجس اعلام کرد؛ اما به یاد دارم در زندان وقتی برای هواخوری از سلول‌ها بیرون می‌رفتیم، آقای طالقانی موقع قدم زدن با من صحبت می‌کرد و همه دغدغه او بازگرداندن بچه‌های سازمان مجاهدین خلق (که بعدها نفاقشان آشکار شد) به خانواده‌های اصیل و مذهبی بود.

البته آنها هم از این روحیه عاطفی ایشان بسیار استفاده کردند؛ تا جایی که به واسطه فرزند او موجبات کدورت با امام (ره) را فراهم کردند و اگر تدبیر امام نبود، شاید ماجرای ناپدید شدن آیت الله طالقانی پس از بازداشت مجتبی (فرزندش که به واسطه حضور در گروهک منافقین و ارتکاب جرایمی همچون قتل بازداشت شده بود) تنش هایی در شرایط حساس آغازین روزهای انقلاب ایجاد می کرد. اما آیت الله طالقانی هم قدرشناس رفتار امام بود و حتی در آخرین خطبه به دفاع محکم از انقلاب پرداخت و درباره غائله گروهک ها گفت: ۳۰ میلیون جمعیت ایران و مسلمانها، تسلیم یک مشت خودخواه و وابسته به دیگران نخواهند شد. ما هم راه می‌افتیم، این ملت تحمل نمی‌کند. قرآن هم تحمل نمی‌کند. قرآن می‌گوید: «قاتلوهم حتی لاتکون فتنه» هرجا فتنه شد باید بجنگید. فتنه را قرآن و دین ما تحمل نمی‌کند.

مرور مواضع طالقانی درسهای زیادی دارد. از جمله ضرورت هوشیاری مسئولین درباره نزدیکان و نیز بیان حقایقی که به آن دست می یابیم به صورت ابوذر وار. بازخوانی خطبه آخر او برای همه کسانی که سعی به سوء استفاده از نام طالقانی را دارند؛ ضروری است.