«نماینده»/ متروی تهران این روزها دیگر به حمل و نقل ریلی بودنش شهره نیست و می توان گفت خریدهای رنگارنگ و همه جوره از هزارتویِ هزار و دویست واگن مترو، کم کم قطارهای زیرزمینی تهران را در میان متروسواران - به خصوص بانوان- تبدیل به "برند" کرده است. برندی که برای برخی نماد بی کیفیتی و در نگاه برخی دیگر نماد ارزانیست!
این روزها دیگر شیر مرغ تا جون آدمیزاده دست فروشان مترو از خرده ریز فروشی گذشته است. از شلوار و لباس های بیش از ۵۰ هزار تومانی و کیسه خواب صد و چند تومانی تا انواع و اقسام زیور آلات که نمونه اش را در تن و چشم و سر و حتی دهان فروشنده می توانی ببینی، نه پنهانی بلکه حتی در رقابت با سایر متروفروش ها و با تعابیری چون زیر قیمت مترو با صدای بلند عرضه می شود. این روزها که دیگر خبری هم از بگیر و ببندهای مقطعی و بی اثر نیست، مترو فروشی آنقدر برای خودش شغل شده که فروشندگانش مجهز به دستگاه های کارتخوان (pos) باشند!
برخی متروسواران از معضل پیش آمده و هر روز بی سر و ته شده ی دست فروشی در مترو راضی هستند چرا که هم تنوع و رنگارنگی اجناس دست فروشان حوصله شان را سر نمیبرد و هم خرده مایحتاج هایشان را تأمین میکنند ولی از طرف دیگر عده کثیری که از هیاهوی شهر خسته اند و بعد از مشغله های روزانه به واگن های زیرزمینی پناه برده اند، از سرو صدای فروشندگان شاکی هستند و اگرچه راضی به قطع درآمد و اشتغال ولو کاذب دست فروشان نیستند، از اینکه منظره زیرزمین شهر نیز مملو از دست فروش است، عاجز گشته اند.
نظر شما در این خصوص چیست؟
دست فروشی در مترو را یک فرصت برای مسافران یا یک معضل برای آسایش آنها می دانید؟
به نظر شما راهکار منطقی در مواجهه با دست فروشان مترو و ساماندهی آنها چیست؟
شما مخاطبان گرامی می توانید با ارسال نظرات خود، ذیل این متن در این بحث مشارکت کرده و دیدگاه خود را با «نماینده» و خوانندگانش در میان بگذارید