گروه مجلس نماینده - سخنان عضو تیم ارشد مذاکره کننده در گفتگوی ویژه خبری که با هدف تنویر افکار عمومی صورت گرفت نه تنها نقاط مبهم را روشن نکرد بلکه جملاتی که از دهان عراقچی بیرون آمد بیش از پیش بر نگرانی ها افزود؛ چرا که صحبت بر سر جابجایی خط قرمزها بود و اینکه اگر کارشناسان نظامی به این نتیجه برسند که دسترسی های آژانس در زمره بازرسی های ممنوعه است آنگاه به مامورین اجازه دسترسی نخواهیم داد. این صحبت ها آتش نگرانی ها را شعله ور تر کرد.

قاسم جعفری، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس بر این باور است که استفاده از کلمه «اگر» در سخنان عراقچی یعنی تیم مذاکره کننده قول هایی داده اند (انشاالله که این طور نباشد) که امروز می خواهند مطلعین نظامی به میدان بیایند و اگر آنها مخالف بودند آنگاه دسترسی های ممنوعه را نپذیرند! که ای کاش از اول این کار را می کردند. آقامحمدی نیز در رابطه با دسترسی آژانس به مراکز نظامی معتقد است: اساسا بحث نظامی ربطی به مسائل هسته ای ندارد، اینکه آژانس خواستار بازرسی از بعضی مراکز باشد و مسجل شود که به دنبال اسرار نظامی و دفاعی ایران است مسبوق به سابقه است. این عضو کمیسیون امنیت ملی با بیان این مطلب که مسائل نظامی به هیچ وجه جزء مذاکرات نیست تاکید کرد: تیم مذاکره کننده صلاحیت ورود به مسائل نظامی را ندارد.

موضوعی که بیشتر نگران کننده است صحبت از جابجایی خط قرمزها است، در متن سخنان عراقچی آمده: ممکن است برخی چارچوب‌ها و خطوط قرمز بسته به شرایط و یک دوره زمانی جا به جا شوند که این مشکل خاصی ایجاد نمی‌کند.

آقامحمدی می گوید: «ما یک سری خط قرمز داریم که به حیثیت و اقتدار و حقوق مسلم ما برمی گردد و هیچ گونه جابجایی در این خطوط قرمز امکان پذیر نیست البته تاکتیک در بحث مذاکرات قابل تعریف است، اما اینکه ما در اهداف اصلی و خط قرمزهای اصلی جابجایی داشته باشیم امکان پذیر نیست». به قول او: «اگر غیر از این شود ملت، رهبری و تاریخ ما را نخواهند بخشید».

نظر قاسم جعفری در این موضوع این است که مذاکرات عرصه صحبت است، منتها باید دید آن تصمیم گیری عالی و آنچه که مصالح نظام را تامین می کند چیست. اگر در جایی مصالح نظام اقتضا کند حتما آن نرمش قهرمانانه که آقا فرمودند اعمال می شود، اما نرمش قهرمانانه! این باید هویت و ماهیتش ثابت شود بعد حرکت کرد. طبیعتا در عرصه مذاکرات می شود هوشمندانه و بر مبنای عزت و حکمت و مصلحت و حفظ منافع ملی و عمومی پیش رفت و قاعدتا باید سایر ابعاد را هم بررسی کرد.

در این رابطه مهدی محمدی در تحلیلی با اشاره به اصرار رئیس‌جمهور و تیم مذاکره‌کننده به این نکته که بسیاری کشورها در جهان، پروتکل الحاقی را اجرا می‌کنند پس ایران نباید از اجرای پروتکل ترس داشته باشد می گوید: این درحالیست که حتی کشورهای سرسپرده غرب که هیچ برنامه هسته‌ای جامعی هم ندارند، حتی در یک مورد، به آژانس اجازه دسترسی به افراد، مکان‌ها، اسناد و تجهیزات نظامی خود را نداده‌اند و از این جهت تعهدی که تیم ایرانی سپرده بود و رهبر معظم انقلاب اسلامی جلوی آن را گرفتند، در جهان یگانه است. محمدی یک گام پا را فراتر نهاده و معتقد است براساس متن اسناد توافق شده، تیم مذاکره‌کننده یک رژیم بازرسی ویژه و کاملا نامتعارف را پذیرفته که به تصریح مقام‌های آمریکایی در هیچ کجای جهان سابقه ندارد و حتی فراتر از رژیم بازرسی‌هایی است که در فاصله سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳ در عراق (تحت عنوان آنسکام) اجرا شد و با ایجاد دسترسی وسیع به اطلاعات محرمانه، زمینه حمله به آن کشور را فراهم کرد. بنابراین آنچه دوستان پذیرفته اند یک رژیم دسترسی و بازرسی ویژه است که بسیار فراتر از پروتکل الحاقی است.

مسئله ای که مطرح است این است که اصولا خطوط قرمز برای چه تعیین می شوند؟ مگر نه این است که برای تعیین حدود و ثغور یک موضوع است، یعنی در هر موضوعی هرچقدر بشود کوتاه آمد امکان رد شدن از خطوط قرمز آن موضوع وجود ندارد. پرواضح است که وقتی رهبری با وجود عدم خوشبینی به مذاکرات، به تیم مذاکره کننده اذن می دهند تا با ۱+۵ بر سر میز مذاکره بنشینند قطعا با تعیین خطوط قرمز فصل الخطاب را برای همگان مشخص کرده اند. حال سوال از آقای عراقچی و تیم مذاکره کننده این است که فی الواقع شما قصد جابجایی کدامیک از خطوط قرمز را دارید؟!