به گزارش«نماینده»، ایروان مسعودی اصل قائم مقام مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی  در برنامه تلویزیونی پرسشگر با موضوع «چالش‌های عدالت آموزشی» با بیان اینکه آموزش و پرورش گسترده‌ترین حوزه ارتباطات مردم و دولت است، اظهار کرد: دولت‌ها مکلف به تأمین عدالت اجتماعی هستند که عدالت آموزشی مهم‌ترین رکن آن است؛ عقب ماندگی تحصیلی یعنی عقب ماندن از کسب فرصت‌های اجتماعی.

وی با اشاره به مصادیق و ابعاد عدالت آموزشی، افزود: معیارهایی وجود دارد نظیر اینکه آیا در همه مدارس تعداد ساعات درسی و تعداد روزهایی که دانش‌آموزان به مدرسه می‌روند، برابر است؟ آیا تجهیزات و امکانات برابر است؟ این معیارها لازمند اما کافی نیستند؛ وقتی از عدالت سخن می‌گوییم یک بُعد آن عدالت افقی یعنی تعداد صندلی، کلاس، معلم و امکانات است؛ عدالت عمودی یعنی اینکه باید تفاوت‌ها را لحاظ کرد و دید که کجا باید بیشتر سرمایه‌گذاری‌کنیم و منظور از عدالت، رسیدن به کیفیت یکسان و ارتقای کیفیت در مدارس محروم است.

مسعودی با بیان اینکه آموزش و پرورش و سلامت جزو اولویت‌های حاکمیتی هستند، گفت: اگر می‌خواهیم به چالش‌های عدالت آموزشی توجه کنیم باید روی کمیت، کیفیت، توسعه نامتوازن منطقه‌ای، توزیع نابرابر بودجه، کم توجهی به شأن معلم، فقر تغدیه، نظام آموزش دسته بندی شده و عوامل مدیریتی بحث کنیم.

قائم مقام مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه ۲۲ نوع مدرسه داریم که مبنای شکل‌گیری آنها هفت مرجع شامل مجلس، شورای عالی اداری، شورای عالی فناوری، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی آموزش و پرورش، شخصیت حقوقی وزیر آموزش و پرورش و وزارتخانه و مجلس بوده‌اند، ادامه داد: به عنوان مثال مبنای شکل‌گیری مدارس غیردولتی، مجلس است؛ مدارس آموزش از راه دور و شاهد را شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب کرده است؛ مدرسه هوشمند مصوبه شورای عالی فناوری است و مدارس شبانه روزی، عشایری، هیأت امنایی، نمونه دولتی، ورزش، کاردانش و... مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش هستند.

مسعودی افزود: موافقم که این جداسازی‌ها باعث بی عدالتی شده و نظام طبقاتی را به‌وجود می‌آورند؛ آیا مشکل فقط از کمبود بودجه ناشی می‌شود ؟ شاید آموزش و پرورش نتواند خوب رایزنی و چانه زنی برای بودجه کند اما توزیع بودجه آن هم نامناسب است.

وی اضافه کرد: یکی از مهم‌ترین عوامل بازدارنده عدالت آموزشی، بی توجهی به شأن و منزلت و معیشت مردم است، وقتی معلم شاگرد خصوصی می‌گیرد یا مسافرکشی می‌کند و خستگی را به کلاس می‌آورد، نمی‌تواند آموزش کیفی داشته باشد.