هفته نامه «نماینده»؛ عبدالله حاتمیان*/ بر اساس آمار و ارقام ۱۵ هزار هکتار از جنگل های کشور طی ۶۰ سال اخیر تخریب شدند. البته نباید فراموش کنیم که در دنیا رشد و افزایش جنگل ها روند کاهشی داشته است و این امر در کشورهای جهان سوم بیشتر نمود داشته است. در ایران هم  مساحت جنگل‌های کشور از ۱۸ میلیون هکتار به ۱۴ میلیون کاهش پیدا کرده است. نکته قابل توجه این است که ۱۴میلیون هکتار باقی مانده از جنگل‌های کشور وضعیت مناسب و مطلوبی ندارند، به همین دلیل برای ادامه حیات طبیعی، حفاظت و احیای مجدد جنگل‌ها به ویژه جنگل‌های شمال کشور ضروری است در یک مدت زمان مشخص به جنگل‌های کشور تنفس داده شود تا بهره برداری از جنگل‌ها قطع، فرصت احیا و تجدید حیات دوباره پیدا شود.

در همین راستا در لایحه هوای پاکی که در مجلس نوشته شد بهره برداری از جنگل ها را محدود کردند که بر اساس آن حتی قراردادهای بهره برداری از جنگل هم ممنوع شد. اکثر نمایندگان مجلس موافق این لایحه بودند چرا که همه به خطر کاهش جنگل در کشور واقف هستند و ما به آن بلوغ و تکامل رسیده ایم که دریابیم جنگل ریه های تنفسی زمین است و برای ادامه حیات به این ریه های تنفسی نیاز داریم. به اعتقاد من دولت هم باید بهره برداری از جنگل را محدود و قراردادهای برش چوب را تعطیل کند و اگر خسارت بهره بردارها به هر قیمت جبران شود بهتر از این است که شروع به از بین بردن جنگل کنند.

در این بین یک طرحی که مطرح شد و نسبتا هم موفق است کشت جنگل های مصنوعی است که در تهران چند مورد آن قابل مشاهده است. در خیلی از کارخانجات هم شاهد آن هستیم که برای گرفتن مجوز متعهد می شوند جنگل بکارند که این طرح هم ایده خوبی بود و نظارت ویژه ای باید صورت بگیرد مبنی بر اینکه اگر کسانی می خواهند سهمی در آلودگی هوا داشته باشند باید سهمی را در ایجاد جنگل هم داشته باشند به هر حال دولت باید نظارت ویژه ای در بحث جرایم و تخلفات صورت گرفته در جنگل ها را داشته باشد. قانون ما در تمام این موارد کم و نارس نیست هر چند که ممکن است که در نظارت کم و کاستی هایی وجود داشته باشد. برای حل این معضلات در بحث نظارت هم اداره سازمان جنگل ها باید قوی تر از سایرین عمل کند و در کنار آن سازمان محیط زیست هم باید نظارت ویژه ای داشته باشد.

یک ایرادی که در قانون وجود دارد این است که سازمان محیط زیست فقط نظارت ویژه روی حیواناتی مثل ببر و پلنگ و ... دارد جنگل داری هم به موجودات زنده نظارت ندارد و توجه ویژه اش به خاک و برگ و درخت است در حالی که هر دو مامورانی دارند که مدام در عرصه طبیعت حضور و به صورت ویژه گشت دارند بنابراین چه ایرادی دارد مامور محیط زیست مانع کسی شود که درخت می بُرد و مامور جنگل هم مانع کسی شود که آهو شکار می کند در واقع این دو مکمل هم هستند و باید انجام شود. نتیجه این که در عرصه طبیعت هم مامور به اندازه کافی داریم و  تنها برخورد قوه قضاییه با متخلفین باقی می ماند که توجه ویژه ای از سوی این قوه انتظار می رود. در کل اگر سازمان جنگل ها و محیط زیست هم پوشانی کنند و در این قسمت قوه قضاییه شدت بیشتری به کار ببندد و درگسترش سطح جنگل هم تلاش کنند تا حد زیادی به بقای ریه های تنفسی زمین کمک کرده ایم و عملکرد قابل قبولی را در این حوزه شاهد خواهیم بود.

*نماینده مردم درگز در مجلس شورای اسلامی