به گزارش «نماینده»؛ بیست و هفتمین نمایشگاه صنایع دستی و نخستین نمایشگاه بزرگ عیدانه، از  ۲۸ بهمن ماه تا اول اسفند در محل دائمی نمایشگاه بین‌المللی تهران برپاست. پیش از این، یک بار در سال و همزمان با روز جهانی صنایع دستی، یعنی ۲۰ خردادماه نمایشگاهی برگزار می‌شد و هنرمندان رشته‌های مختلف از استان‌های متفاوت در آن شرکت می‌کردند. امسال برای نخستین بار و در آستانه سال نو، نمایشگاهی در سالن ۱۰ و ۱۱ نمایشگاه‌های بین المللی تهران برپا شده و هنرمندان از سراسر کشور به تهران آمده اند تا مستقیم و بی واسطه با مخاطب خود ارتباط برقرار کنند و دسترنج تلاش خود را در اختیارش بگذارند.

هنرمندان از ۳۱ استان کشور به نخستین نمایشگاه عیدانه آمده‌اند و تو که به این نمایشگاه آمده‌ای می توانی با سفال لالجین، مینا و خاتم اصفهان، نمد کهگیلویه و بویر احمد، چاقوسازی زنجان، ملیله اردبیل، شیشه البرز، سوزن دوزی سیستان و بلوچستان، حصیربافی خوزستان، رشتی دوزی گیلان، گیوه کردستان و رشته‌های دیگر صنایع دستی آشنا شوی. غرفه‌های را بگردی و آنچه دلخواه توست را انتخاب کنی.

قیمت‌ها به نسبت نمایشگاه‌های پیش، گران‌تر شده اما کیفیت‌ها هم به همان میزان بالاتر رفته است. تو دومین روز نمایشگاه، یعنی جمعه را برای خرید و گشت و گذار در نمایشگاه انتخاب کرده‌ای. جمعیت بسیاری به نمایشگاه آمده‌اند تا از غرفه‌های مختلف دیدن کنند. روبه روی بعضی غرفه‌ها، آن قدر ازدحام هست که تو نمی‌توانی آن چیزی را که دوست داری، به‌راحتی انتخاب و خریداری کنی و این مساله از جمله مواردی است که هم خوشحالت می‌کند و هم غمگین. شادمان می‌شوی که علاقه مندان بسیاری به نمایشگاه صنایع دستی آمده‌اند تا سفره هفت سین خود را با سفالینه های زیبا و رنگارنگ ایرانی تزیین کنند و چیزی را به یکدیگر عیدی دهند که نشان دهنده هویت و فرهنگشان است و غمگین می‌شوی که ای کاش فضای بزرگتری به نخستین عیدانه صنایع دستی اختصاص یافته بود.

مینا شیری با زیورآلات و جعبه‌های چوبی‌اش به نمایشگاه آمده. از او درباره نخستین نمایشگاه عیدانه صنایع دستی و میزان بازدید مخاطبان می پرسی و او در پاسخ می‌گوید: حجم مخاطبان بالاست. اما اغلب آمده اند تا غرفه‌ها را ببینند و روز جمعه خود را بگذرانند؛ افراد کمتری به هنر و ارزش هنری هر کار توجه می‌کنند. برای مثال، من روی همین جعبه‌هایی را که زیورآلات خود را درون آن قرار داده ام، نگارگردی کرده‌ام اما کمتر کسی  به این مساله توجه کند و بیشتر خردیدار زیورآلاتی هستند که هم قیمت مناسبی دارند و هم در ساخت آنها از هنر خاصی بهره گرفته نشده است.

این هنرمند نگارگر که برای نخستین‌بار در نمایشگاه صنایع دستی شرکت می کند، این نمایشگاه‌ها را بهانه‌ای برای ارتباط با مخاطب و شناخت سلیقه او می‌داند و می گوید: من برای اولین بار و به دعوت معاونت صنایع دستی در این نمایشگاه شرکت کرده ام و آن را بهانه‌ای برای ارتباط بیشتر و گسترده تر با مخاطبان می دانم وگرنه من نوعی، محصولات خود را در نگارخانه ام به نمایش می‌گذارم و مشتریان محدود و خاص خود را دارم.

حسین غزنوی هم یکی دیگر از هنرمندانی است که با سفالینه های رنگارنگش در نخستین نمایشگاه عیدانه صنایع دستی شرکت کرده. از او درباره میزان استقبال از نمایشگاه می‌پرسی و او پاسخ می‌دهد: خوشبختانه فروش ما در همه نمایشگاه ها خوب است چراکه مخاطب خود را شناخته ایم و سلیقه و پسند او را می‌دانیم بنابراین در آثار خود به این مساله توجه می کنیم.

او برگزاری نمایشگاه های صنایع صنایع دستی را بهانه و فرصتی برای شناخت ذائقه مخاطب می داند و می گوید: ما هر سال در نمایشگاه بزرگ صنایع دستی که خردادماه و همزمان با روز جهانی صنایع دستی برگزار می شود شرکت می کنیم و با استقبال بالای مخاطبان روبه رو می شویم. خوب است که نمایشگاه بزرگ دیگری هم در آستانه سال نو برپا شده تا علاقه مندان به آن مراجعه و عید خود را با صنایع دستی ایرانی همراه کنند اما بهتر است تبلیغات بیشتری برای این نمایشگاه وجود داشته باشد و فضای بزرگ تری به آن تعلق بگیرد.

سالن را تا انتها پشت سر می گذاری تا به بخشی برسی که سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به استان های محروم چون خوزستان و سیستان و بلوچستان اختصاص داده؛ فاطمه رحیمی، از زاهدان به تهران آمده تا من و تو را با هنر سوزن دوزی آشنا کند. از او درباره نمایشگاه صنایع دستی و میزان استقبال مخاطبان از آن می پرسی؛ رحیمی هم چون دیگر هنرمندان شرکت کننده در نمایشگاه براین باور است که بهتر بود، اطلاع رسانی بیشتر و بهتری وجود داشت تا علاقه مندان بیشتری به نمایشگاه می آمدند. همچنان که او هم معتقد است: ای کاش فضای بزرگتری در اختیار هنرمندان قرار می گرفت تا بتوانند به ارائه آثار خود بپردازند.

مانتو، شال، زیورآلات و تابلوهای سوزن دوزی شده، حاشیه‌های بلوچ دوزی همه آن چیزی است که هنرمندان سیستان و بلوچستان با خود به تهران آورده اند. رحیمی می گوید: مردم از شال و زیورآلات بیش از کارهای دیگر استقبال می کنند. قیمت شال ها از ۶۰ شروع می‌شود و به ۱۵۰ هزار تومان می رسد اما بهای  زیورآلات ارزان تر و از  ۱۵ تا ۲۰ هزار تومان است. کیف پول های چرمی مردانه و زنانه ای هم دوخته و با هنر سوزن دوزی تزیین شده اند.

فاطمه رحیمی می‌گوید: ما به دعوت معاونت صنایع دستی به تهران آمده‌ایم. هزینه رفت و برگشت و اسکان، با خودمان است اما معاونت نامبرده، غرفه را به صورت رایگان در اختیارمان گذاشته. اما بهتر بود اگر ورودی سالن، غرفه هنرمندانی که انتها مستقر شده‌اند، معرفی و تبلیغ می‌شد. به این خاطر که بازدیدکنندگن بسیاری، آنچه لازم دارند یا دلخواهشان است را از غرفه‌های نزدیک به ورودی سالن خریداری می کنند و حوصله آمدن تا انتها را ندارند به همین خاطر است که ما طی این دو روز، فروش خوبی نداشته‌ایم.

نگاهی به غرفه های مختلف می اندازی. جمعیت زیادی به نخستین عیدانه صنایع دستی آمده اند. برخی غرفه ها که به ارائه شیشه و سفال و مس و شال و زیورآلات و کیف‌های چرمی و گلیمی پرداخته اند، از فروش خوبی برخوردارند. در این میان هستند غرفه هایی که به دکوراسیون داخلی خانه ها توجه کره اند و آنها هم مخاطبان خاص خود را دارند. به نظر می‌رسد روزگار خوش صنایع دستی زمانی فرامی رسد که جنبه تزئینی نداشته باشد و کاربردی شود. آن زمان است که در سبد اقتصادی خانواده ها گنجانده می شود.