هفته نامه «نماینده»؛ امیرابراهیم رسولی*/ دولت یازدهم در ماه‌های واپسین عمر خود قرار دارد. هر چه این ایام می‌گذرد فضای انتخاباتی نیز پررنگ‌تر می‌شود و رخدادهای سیاسی-اجتماعی رنگ و بوی انتخاباتی می‌گیرند؛ اما در این بین برخی رفتارها نه‌تنها ربطی به انتخابات ندارد بلکه پدیده جدید و نویی است که پراهمیت جلوه می‌کند و مردم و رسانه‌ها به آن می‌پردازند.
ماه‌هاست حرف‌وحدیث‌ها پیرامون «حسین فریدون»، برادر جناب روحانی منظم به گوش می‌رسد و امروز شاید به بالاترین سطح خود رسیده است؛ به‌نحوی‌که نمایندگان مجلس نیز بیش از رسانه‌ها و به نمایندگی از موکلان خود در این زمینه حساس شده‌اند. از تذکر در صحن علنی تا نامه به روحانی نشان از مطالبه عمومی نسبت به روشن شدن وضعیت برادر رئیس‌جمهور دارد.
وقتی به گذشتۀ تاریخ دولتمردان و اطرافیانشان نگاه می‌کنیم به‌وضوح به این نکته می‌رسیم که ظاهراً با پدیده‌ای نو مواجه نیستیم. گر چه شخص روحانی و کابینه‌اش از ابتدای دولت یازدهم در هر فرصتی و با هر بهانه‌ای دولت قبل را مقصر قلمداد می‌کردند و خود را مبرا از رفتارها و سیاست‌های محمود احمدی‌نژاد می‌دانستند اما به نظر می‌رسد امروز فصل مشترک روحانی و احمدی‌نژاد پدیدار شده است.
در دولت قبل محمود احمدی‌نژاد عوامل حاشیه‌ساز اطرافیانش را خط قرمز می‌خواند و اجازۀ برخورد با آنان را نمی‌داد و با حمایتی تأمل‌برانگیز رفتار می‌کرد که دود آن بیش از همه بعد از ریاست‌جمهوری‌اش به چشم همان اطرافیان رفت. امروز رحیمی در زندان است، معاون اولی که با حمایت شدید احمدی‌نژاد کار می‌کرد اما، مصونیتش فقط تا پایان دولت دهم دوام آورد؛ اما پس از محاکمه به حبس محکوم شد. بقایی بازداشت و به اتهاماتش رسیدگی شد و ...
امروز نیز حکایتی تاریخی در حال تکرار است. در همان ایام نیز دلسوزان، رسانه‌ها، نمایندگان و ... همگی در پس هشدار به احمدی‌نژاد خواستار رسیدگی به تخلفات اطرافیان او بودند ولی حاضر به تن دادن به این مقوله نبود. فصل مشترک روحانی که همیشه خود را از دولت قبل مبرا دانسته و منتقد آن بود، امروز است. فصل مشترکی که به اطرافیان روحانی رسیده است.
حکایت تذکر شفاهی و کتبی نمایندگان مجلس در دورۀ نهم و دهم نشان از تکرار تاریخ است. نمایندگان مجلس طی نامه‌ای مستنداتی را ارائه کردند و از روحانی مطالبۀ برخورد با فساد و روشن شدن حقایق را دارند و متوقع هستند رئیس‌جمهور برای روشن شدن افکار عمومی و توضیح به نمایندگان مردم در مجلس اقدامی کند؛ اما در کمال تعجب رئیس‌جمهور سکوت کرده است.
نکتۀ جالب آنکه در پی بالا گرفتن مطالبات، فریدون شخصاً دست به نامه‌نگاری می‌زند تا در چند جملۀ کلی خود را تبرئه کند. سؤال اصلی آن است که مطالبه و تذکر و نامۀ نمایندگان خطاب به روحانی است، پس چرا فریدون پاسخ می‌دهد؟
امروز بی‌هیچ قضاوتی مطالبۀ عمومی و نمایندگان، صرفاً روشن شدن حقیقت است و کمترین انتظار از روحانی آن است که به جای سکوت حداقل پاسخی روشن و مستدل بدهد. گر چه «امیری» معاون پارلمانی رئیس‌جمهور از نامه‌ای به رئیس مجلس خبر داد؛ اما چگونه است که مطالبه و تذکر نمایندگان علنی مطرح می‌شود اما پاسخ محرمانه و فقط برای رئیس مجلس می‌رود؟
در چند روز گذشته نمایندگان امضاکننده نامه به روحانی با مصاحبه‌های مختلف اعلام کرده‌اند هیچ پاسخی دریافت نکرده‌اند و این در حالی است که فضای ابهام‌آلود با پاسخ اداری و کلی فریدون در مسیر سختی قرار گرفته است.
آقای روحانی باید به‌عنوان منتخب مردم بداند سکوت و پرده‌پوشی مشکل وی و اطرافیانش را حل نخواهد کرد و بهتر است از تجربۀ رئیس دولت سابق و سرنوشت اطرافیانش عبرت گرفته و برای روشن شدن حقایق پیش‌قدم شود.
*مدیر مسئول هفته نامه «نماینده»
نظر شما