به گزارش «نماینده»؛ خبرگزاری بلومبرگ نوشت:

یکی از اثرات ناخوشایند توافق هسته‌ای ایران برای غرب و اسرائیل، این است که این توافق می‌تواند منطقه خاورمیانه را خطرناک‌تر سازد. البته اوباما از این توافق به عنوان عاملی در جهت رسیدن به صلح و ثبات در منطقه و همچنین عاملی برای تأمین امنیت اسرائیل نام برد. دلیل این مسئله نیز چیزی نیست جز خرید سامانه موشکی هوشمند روسی زمین به هوای «اس-۳۰۰». سامانه موشکی «اس-۳۰۰» هرگونه پایگاه‌های موشکی بالستیک ایران را از حمله در برابر رقبای عرب این کشور غیرقابل نفوذ کرده و طرح حمله مشترک آمریکا و اسرائیل را مشکل می‌سازد.

قرارداد موشک‌های سیستم پدافند هوایی «اس-۳۰۰» که می‌تواند هواپیماها و موشک‌های مهاجم را از ۱۰۰ مایل فاصله، هدف قرار دهد، در سال ۲۰۰۷م. منعقد شد اما تا سال جاری نتوانست به ثمر بنشیند. «ديمیتری مدودف» رئیس‌جمهور روسیه در سال ۲۰۱۰م. در راستای اجرای قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت دستوری را صادر کرد که به موجب آن فروش هرگونه موشک و جنگ‌افزارهای دیگری چون تانک‌های جنگی، خودروهای زرهی، ادوات توپخانه‌ای کالیبر بالا، کشتی‌ها، هواپیما و بالگردهای نظامی به ایران ممنوع شده بود. ایرانی‌ها نیز یک درخواست غرامت ۴ میلیارد دلاری را به دیوان بین‌المللی داوری فرستادند. بعد از اینکه ایران درخواست خود را مطرح کرد، به موجب لغو تحریم‌ها و همچنین قطعنامه جدید سازمان ملل، فروش این نوع سامانه‌های موشکی نیز به ایران آزاد شد. با این حال این آزادی خرید و فروش چندان هم بی‌دردسر نبوده است و هنوز هم محل شک و شبهه فراوانی است. از همان ابتدا که ایرانیان اعلام کردند که این موشک‌ها را خریداری کرده‌اند تاکنون مقامات آمریکایی و به خصوص اعضای کنگره تمام تلاش خود را به کار گرفته‌اند تا مانع از تحقق یافتن و سرازیر شدن موشک‌های این سامانه دفاعی به ایران شوند اما در کار خود موفق نبوده‌اند. مقامات ایرانی اعلام کرده‌اند که هم اکنون اولین موشک‌ها از روسیه به ایران وارد شده و در آینده‌ای نزدیک یعنی تا پایان تابستان سال جاری باقی این قرارداد نیز اجرایی شده و موشک‌های مورد نظر به دست ایرانیان رسیده و در مرزهای این کشور مستقر خواهند شد. مسئولان ایرانی همچنین معتقدند که توافق و معامله با روسیه بر سر خرید موشک «اس-۳۰۰» خارج از محدوده نظارت و تحریم‌های تسلیحاتی ایران در شورای امنیت و همچنین توافق هسته‌ای است. چرا که این قرارداد قبل از قطعنامه سازمان ملل در سال ۲۰۱۱م. که ایران را از خرید هرگونه موشک دور برد منع کرده بود، اجرایی شده و به توافق رسیده است. با این حال آمریکا نباید به سخنان مقام‌های ایرانی توجهی کند و نباید این موارد مانع از تلاش آمریکا در متوقف ساختن فروش این سامانه‌های موشکی به ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد شود.

این سامانه روسی بسیار مرتبط با برنامه هسته‌ای متوقف شده اما کماکان قابل استفاده ایران است. سامانه موشکی «اس-۳۰۰» همچنین هرگونه پایگاه‌های موشکی بالستیک آینده ایران را از حمله در برابر رقبای عرب ایران غیرقابل نفوذ کرده و حتی طرح حمله مشترک آمریکا و اسرائیل را مشکل می‌سازد.

مورد نگران‌کننده‌تر در این زمینه و بر اساس گزارش منابع خبری ایرانی و روسی، احتمال گشایش باب همکاری‌های ایران و روسیه در بعد نظامی است. این امر ممکن است منجر به فروش موشک‌های «اس-۴۰۰» و هرگونه جنگنده‌ای به ایران و حتی افتتاح خط تولید تانک‌های هجومی «تی -۹۰» روسیه در ایران شود. اجرا شدن هرکدام از این توافق‌ها قبل از سال ۲۰۲۱م. برجام را نقض می‌کنند. بنابراین، موارد عنوان شده دلیل تقاضای کنگره آمریکا از دولت این کشور در واکنش نشان دادن به قرارداد فروش «اس-۳۰۰» به ایران است اما کاخ سفید آشکارا سکوت اختیار کرده است.

نیاز است دولت آمریکا به کنگره توضیح دهد چه اقدام‌هایی را در نظر دارد در این زمینه قبل از اینکه در برابر عمل انجام شده قرار گیرد، انجام دهد. حتی تلاش ناموفق در این مسیر در شورای امنیت سازمان ملل متحد پیامی از جانب آمریکا به ایران است. تحریم‌های آمریکا علیه روسیه و سازمان‌ها و اشخاص ایرانی حاضر در این توافق نظامی نیز گامی بیش از یک پیام خواهد بود. آمریکا علاوه بر این می‌تواند قابلیت‌های اسرائیل را برای نابود کردن کامل موشک‌های برد بلند ایران افزایش دهد.

قبل از این اتفاق نیاز است که اوباما به کنگره و افکار عمومی در مورد اینکه تمایل به انجام کاری را در این زمینه دارد یا خیر، توضیح دهد. آمریکا یک بار در این زمینه کوتاه آمد و جا زد و هنگامی که ایران با سرسختی آزمایش‌های موشکی را در نقض قطعنامه‌های سازمان ملل متحد بعد از برجام انجام داد، تنها تحریم‌های نمادین را اجرا گذاشت. اقدامی که حکومت ایران را جسور ساخت.

اوباما و جان کری وزیر خارجه آمریکا اعتبار خود را در توافق هسته‌ای با ایران گذاشتند؛ بنابراین عزم آنها در حفظ آن قابل درک است. اما اگر این بدان مفهوم است که تلاش‌های ایران در بی‌ثبات‌سازی منطقه نادیده گرفته شود، آیا داشتن چنین توافقی واقعاً ارزش دارد؟